
Psy mówią zadem a nie pyskiem. Mimo, że wygląda na równomierne, merdanie ogonem jest asymetryczne. Gdy pies nagle dojrzy swojego pana albo coś co go interesuje machnięcie jest mocniejsze w prawo. Gdy stanie oko w oko z nieznajomym psem, macha ogonem raczej niepewnie i mocniej w lewo.
Szczekanie

Najniższe dźwięki rozlegają się w sytuacji zagrożenia, wyższe tony są prośbą o dotrzymanie towarzystwa a nie ostrzeżeniem. Można rozróżnić trzy podstawowe typy szczekania.
Szczekanie „idzie obcy” – najniższe w tonacji i najostrzejsze, niemal wykrztuśne. Ma ono na celu jak najszersze rozpowszechnienie wiadomości, że pies znalazł się sam w niebezpiecznej sytuacji. Szczekanie takie może się przekształcić w superszczekanie. Odgłosy takie większość ludzi ocenia jako agresywne.
Szczekanie „w izolacji” – ma wyższe tony i jest bardziej zróżnicowane. Nasila się i słabnie, ton się zmienia z wysokiego na niski. Szczeknięcia są wydawane pojedynczo, pomiędzy nimi występują długie przerwy.
Szczekanie „w zabawie” – przybiera wysokie tony o dużej liczbie i częstości szczeknięć. Ten typ szczekania jest zawsze skierowany do kogoś – innego psa lub człowieka.
Przyciąganie uwagi

Pies potrafi działać żeby celowo zwrócić na siebie uwagę. Skakanie na człowieka, szczekanie, szturchanie głową lub łapą, ustawianie się przed oczami.
Pies przebywając z właścicielem ciągle mu się przygląda, dzięki czemu rozpoznaje jego zamiary nawet jeśli wydaje się że są świetnie ukrywane. Swoją umiejętność przewidywania naszego zachowania pies zawdzięcza anatomii i psychologii. Anatomia – daje mu milisekundę przewagi przy dostrzeganiu ruchu, reaguje zanim my zauważymy, że jest na co reagować. Psychologia ma znaczenie przy kojarzeniu i przewidywaniu przyszłości. Psy wychwytują nasze codzienne zwyczaje i są wyczulone na wszelkie zmiany.